František Štorek

František Štorek (1933-1999)

ČSSR

Přítelkyně 1969 – Przyjaciółka 1969  (GPS: 50.36696N 15.64344E)

Urodził się w Hradcu Králové, w rodzinie kowala artysty.  W latach 1948-1952 studiował w Wyższej Szkole Przemysłowej Rzeźbiarskiej i Kamieniarskiej w Hořicach. W 1953 roku rozpoczął naukę na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, w pracowni Jana Laudy i Vincenca Makovskiego. Potem doktoryzował się pod fachowym kierownictwem Karla Hladíka i Karla Lidickiego. W 1963 roku ożenił się z koleżanką ze studiów, malarką Jaroslavą Pešicovą, która stała się również jego artystyczną współpracownicą. Ich twórczość wzajemnie się przenikała i uzupełniała.

Dla początków drogi artystycznej Štorka charakterystyczne były kamienne i metalowe rzeźby przeważnie neofiguralnego charakteru. Na początku lat 60. rzeźbił potężne, archetypiczne dzieła inspirowane biomorficznymi kształtami. Z żelaznych arkuszy spawał ekspresyjne rzeźby na granicy „surowej sztuki”. W latach sześćdziesiątych intensywnie podróżował i wrażenia z wizyty we Włoszech i w Grecji wkomponował w swoją twórczość. Rzeźby z drugiej połowy lat 60. powodują zakwalifikowanie Štorka do prądu tzw. nowej figuracji. Tworzył kompozycje złożone z fragmentów ciał, członków lub elementów fantazyjnych. Fragmenty zastępowały całości, zamierzona deformacja była obecna w każdym detalu. Twórczość figuralna zainspirowana mitologią antyczną i tematami literackimi była charakterystyczna dla pozostałej twórczości Štorka.

W 1967 roku wziął udział w Międzynarodowym sympozjum form przestrzennych w Ostrawie. W 1969 brał udział w wystawie Rzeźba i miasto w Libercu.

Na hořickim Sympozjum Štorek, w duchu nowej figuracji z barokowymi echami, wyrzeźbił Przyjaciółkę. Rzeźba pierwotnie ozdobiona była autorską polichromią Jaroslavy Pešicovéj, niestety, dzisiaj już nieczytelną.